Zarobiłem w karierze całkiem niezłe pieniądze i, Bogu dziękować, dobrze je zainwestowałem. Naprawdę nie roztrwoniłem tego, co zdobyłem w ringu. Niech więc kibice się nie martwią, ja naprawdę nie wracam dla pieniędzy – opowiadał nam Tomasz Adamek w poniedziałek późnym wieczorem. W telewizji Polsat właśnie ogłaszano, że były mistrz świata w kategorii półciężkiej i junior ciężkiej oraz pretendent do pasa w królewskiej wadze, znowu wejdzie do ringu. Na razie nie podano nazwiska rywala, ale nie to jest chyba w tej chwili najważniejsze. 24 czerwca w Gdańsku „Góral” chce sprawdzić, czy 40-letni pięściarz, który całą karierę bazował na szybkości i ruchliwości, nie zardzewiał.

Trudno dzisiaj stawiać, że Adamek będzie jeszcze walczył o pasy. Trudno też oczekiwać, że będzie lepszy niż w najlepszych latach. Jego powrót, za którym stoi dziennikarz Polsatu Mateusz Borek, będący organizatorem imprezy w Trójmieście, już budzi jednak emocje. Pięściarska Polska podzieliła się na zwolenników kolejnego powrotu pięściarza, który od lat mieszka za oceanem i tych, którzy uważają, że „rozmienia się na drobne”. Pytanie tylko, co to ostatnie stwierdzenie w ogóle oznacza? Boks zawodowy to biznes. I kibice zdecydują, czy chcą jeszcze oglądać Polaka w ringu i w płatnej telewizji. A on sam sobie da odpowiedź, czy faktycznie jeszcze daje radę.

Wracają prawie wszyscy

Powrót „Górala” to nic nadzwyczajnego w świecie boksu, bo wracają niemal wszyscy, którzy byli na szczycie. Czasem motywacją są pieniądze, jeszcze częściej – poszukiwanie emocji, adrenaliny i zainteresowania, które dawało im napęd przez lata. Adamek kończył karierę już kilka razy. Jako półciężki toczył wojny z Paulem Briggsem, o których kibice nigdy nie zapomną. Wszedł też na szczyt w kategorii junior ciężkiej. Jako pięściarz wagi ciężkiej nie dał rady zdobyć pasa. Marzenia, dość brutalnie, odebrał Witalij Kliczko.

Wbrew pozorom jednak wcale nie złamała go porażka z Ukraińcem, który sprawił Polakowi lanie w starciu o pas mistrza świata federacji WBC podczas największej imprezy pięściarskiej w naszym kraju (gala wypełniła stadion we Wrocławiu). Już dwa dni później siedzieliśmy z Adamkiem w hotelowej restauracji w Warszawie, a ten zdawał się patrzeć już tylko przed siebie i rozmyślał, jak dojść do kolejnej wielkiej szansy. Nie udało się, ale mocna psychika zawsze była jego atutem. Ciągle ma wielkie chęci Dość miał za to po porażce z Wiaczesławem Głazkowem w 2014 roku.

Wtedy, po walce w Bethlehem, Adamek żegnał się z ringiem. A jednak kilka miesięcy później znowu był w ringu. I znowu przegrał, tym razem z Arturem Szpilką. Mówił później, że nadszedł już czas na rozstanie, choć było wiadomo, że nie będzie chciał kończyć kariery porażką. Pobił więc weterana Przemysława Saletę, a później... znowu wszedł między liny. Wygrywał na punkty z Erikiem Moliną, ale nadział się na bombę i padł na deski. Wstał, ale sędzia odesłał go do narożnika. Tomasz wrócił do domu w Ameryce, ale cały czas ciągnęło go na salę. Inwestycje, o których opowiada, to nieruchomości, przy których nie musi spędzać codziennie czasu, bo „same pracują”.

Żona pracuje, córki dorosły. Od pewnego czasu było wiadomo, że wejdzie między liny, choćby nie wiem, jak bardzo sprzeciwiała się temu jego rodzina. – Żona mówiła, że nie chcę siedzieć w domu i dlatego wyjeżdżam do Polski. Denerwowała się, ale w końcu powiedziała, żeby jechał, skoro muszę – śmiał się Adamek, który za kilkanaście dni wyląduje w Polsce. Znowu spędzi wiele tygodni w Łomnicy, gdzie przygotowywał się do ostatnich występów.

Tym razem u jego boku nie będzie już trenera Rogera Bloodwortha, a nowy sztab szkoleniowy, o którym na razie też niewiele wiadomo. Wiadomo za to, że sam pięściarz pali się do pracy. Chęci mu zostały, o możliwościach przekonamy się w ringu. – Dam sobie radę. Poczekajcie, idę po wagę. O, ważę 102 kilogramy, a jestem tuż po obiedzie. To jak, ten stary Adamek chyba jednak trzyma formę i się nie zapuścił? – śmieje się polski pięściarz.